Iedereen kent het wel, iemand in je directe omgeving is ziek en besmettelijk, maar jij denkt dat het jou niet zal treffen. Dat kan zijn omdat je denkt dat je zo gezond leeft dat een bacterie onmogelijk een kans maakt jou ook ziek te maken, of het kan zijn omdat je degene geloofd wanneer die zegt dat het niet meer besmettelijk is. Twee dagen later lig je halfdood op de bank met 21 lege theeglazen voor je en de 3de herhaling van As the World Turns die je toch maar op het gezet zodat je nog wat afleiding hebt.
En naar vind ik al helemaal de mensen die na 1 dag denken weer genezen te zijn. Vooral als je op zaterdag ziek bent geworden, dan moet je maandag echt wel weer naar werk kunnen. Ook wanneer de dokter zegt een weekje rust te nemen kun je prima na 2 dagen alweer stilletjes beginenn. Je voelt je toch prima?
Pas als het echt mis gaat, dan is men de wijsheid zelve en erkent men dat zoiets echt uitgeziekt moet worden met fatsoenlijk en regelmatig eten, geen buitensporige activiteiten en veel rust. Accepteren dat je lichaam ziek is, hulp nodig heeft om te herstellen en dus doen wat het van je vraagt zit er bij de “gewone” kwaaltjes gewoon niet meer bij. Pas als je een driedubbele kniebreuk met een hernia hebt, terwijl je geen eten kunt binnenhouden, dan is het ok, en kun je je wel ziek melden.
Ik vind het jammer dat in onze rijke wereld het vaak zo is dat ziek zijn een teken van zwakte is en gebrek aan loyaliteit aan alles om je heen, terwijl eigenlijk het een teken is van ‘ik ben ook een mens, netzo als
jij’. Ik ga in ieder geval proberen om te genieten van het ziek zijn, eens kijken hoe dat bevalt.
Uche, uche, uche…
Werner.